Rabindranat Tagor’un “Avare Kuşlar”ından şiirler (31 – 60)
Tagor'un portresi (Sanka Benerci)
Tagor öyle bir umman ki, bırakın içinde yıkanarak arınmayı, onun şiirinde ayaklarını ıslatanlar bile huzur duyuyor.
Borges’le Tagor
mor salkımın altında
sohbet ediyor.
Biraz onları dinleyelim, fakat alçak sesle konuştukları için sessiz olmamız ve kulak kabartmamız gerekecek. Onlar sohbete ara verdiğinde de ya doğanın sesini duyacağız, ya da kendi yüreğimizin.
.
Rabindranat Tagor’un “Avare Kuşlar”ından şiirler (31 – 60)
[Şair tarafından Bengali dilinden İngilizceye çevrilmiş metinleri esas alarak Türkçeye aktaran: Caner Fidaner]
31
Pencereme tırmanıyor ağaçlar, dilsiz yeryüzünün özlem dolu sesi gibi.
32
Tanrı, kendi sabahlarından hayrete düşer, her gün yeniden.
33
Yaşam, dünyanın talepleriyle bulur gönencini, yaşama değerini veren ise aşkın talepleridir.
34
Kurumuş nehir yatağı, şükredecek bir şey bulamıyor geçmişinde. Okumaya devam et
Neden yazıyorum?
Sait Faik 11 Mayıs 1954’te ölmüş. Aynı senenin 17 Eylül’ünde doğduğuma göre ben o günlerde anamın karnında beş aylık bir ceninmişim. Yani kalbim atmaya başlamış, dimağım da gelişme yoluna girmiş o sırada.
Öldüğünde Sait Faik’in bütün mevcudiyetinin ortadan kalktığını, yok olduğunu kim söyleyebilir? Belli ki onun varı, yoğu toprağın altına sığmayacak kadar çoktur. Ben derim ki sadece yazdıkları değil, Sait Faik’in hissiyatı, tefekkürü, kafasındaki hayaller ölümünden sonra tebahhur etmiş etrafa yayılmıştır. Veyahut çaydanlığın altındaki su kaynamaya başlayınca nasıl kendine bir yer bulup dışarı çıkar, dağılır, görünmez olsa da o buharı ta içerden burnunuzla hissedersiniz, işte Sait Faik’in terekesi de öyle geniş, öyle zengindi ki cümle aleme yetecek kadar geniş bir mesahaya dağılmış olsa gerek. Muhtemeldir ki aradan bir zerre kaçıp anamın karnına girmiş, oradan da benim pıt pıt atan yüreğime kadar gelmiştir. Belki de hayat enerjimin bir kısmını o zerreye borçluyum, kim bilir? Eğer bir tercihte bulunma imkânım olsaydı, “Haritada Bir Nokta” hikâyesinin son dokuz kelimesinin benim payıma düşmesini isterdim:
“Kalemi yonttum. Yonttuktan sonra tuttum öptüm. Yazmasam deli olacaktım.”
