Çiçek Bahçesi Kordoba
-
Mezkita’dan bir köşe
- “Bilirim de yolları, varamam Kordoba’ya.” Artık bu şehrin adı bana Zülfü Livaneli’nin müziği ile Lorca’nın şiirinden başka şeyler de çağrıştırıyor, örneğin Mezkita adlı o muhteşem katedral-cami, örneğin her yanından çiçekler taşan beyaz evler.
- Endülüs’teyiz, İspanya’nın Andalusia eyaletinde yani. Kiralık arabamızla Sevilla’dan yola çıkmışız, mütevazı tepelerle süslü geniş ovalardan geçerek Kordoba’ya gidiyoruz. Okumaya devam et
Neden yazıyorum?
Sait Faik 11 Mayıs 1954’te ölmüş. Aynı senenin 17 Eylül’ünde doğduğuma göre ben o günlerde anamın karnında beş aylık bir ceninmişim. Yani kalbim atmaya başlamış, dimağım da gelişme yoluna girmiş o sırada.
Öldüğünde Sait Faik’in bütün mevcudiyetinin ortadan kalktığını, yok olduğunu kim söyleyebilir? Belli ki onun varı, yoğu toprağın altına sığmayacak kadar çoktur. Ben derim ki sadece yazdıkları değil, Sait Faik’in hissiyatı, tefekkürü, kafasındaki hayaller ölümünden sonra tebahhur etmiş etrafa yayılmıştır. Veyahut çaydanlığın altındaki su kaynamaya başlayınca nasıl kendine bir yer bulup dışarı çıkar, dağılır, görünmez olsa da o buharı ta içerden burnunuzla hissedersiniz, işte Sait Faik’in terekesi de öyle geniş, öyle zengindi ki cümle aleme yetecek kadar geniş bir mesahaya dağılmış olsa gerek. Muhtemeldir ki aradan bir zerre kaçıp anamın karnına girmiş, oradan da benim pıt pıt atan yüreğime kadar gelmiştir. Belki de hayat enerjimin bir kısmını o zerreye borçluyum, kim bilir? Eğer bir tercihte bulunma imkânım olsaydı, “Haritada Bir Nokta” hikâyesinin son dokuz kelimesinin benim payıma düşmesini isterdim:
“Kalemi yonttum. Yonttuktan sonra tuttum öptüm. Yazmasam deli olacaktım.”
