Yaşar Usta Uğradı

Akşamüstü yürüyüşe çıkmıştım. Karım telefonla arayıp “Yaşar Usta uğradı, seni bekliyor.” deyince hızla döndüm eve.

Onu salonda, kalın çerçeveli gözlüğü ve yüzüne yayılmış gülümsemesiyle kanepede otururken buldum. Dinç görünüyordu. Ben içeri girince, boşalmış kahve fincanını sehpaya bırakıp ayağa kalkmaya yeltendi.

“Aman Ustam,” diyerek öpmek için kaptığım ellerini hızla geri çekti, bir de çıkıştı bana: “Benim el öptürdüğümü gördün mü hiç?”

Ne diyeceğimi bilemiyordum. Sıkıntımı fark eden Yaşar Usta, “Yolculuğumu duydun herhalde. Gitmeden sana bir uğramak istedim.” diye beni rahatlattı; “Birilerine selâmın filan varsa ileteyim.”

Silkindim, “Ah, evet, benimkilere iyi durumda olduğumu söylersiniz, değil mi?”

“Elbette. Özelikle babanı görmek isterim.”

Karım çaylarımızı getirdi. Merakımı yenemedim; “Sonra nereye yerleşeceksiniz?”

“Ağrı Dağı’nı düşünüyorum, sen ne dersin?”

“Çok iyi fikir ama nasıl gideceksiniz o kadar yolu?”

Gülümsedi Usta, “Yaşar Taksi’yi çağıracak değilim elbette, güzel bir ata bineceğim.”

“Yakışır,” dedim.

Güldü, “Ama sen şimdi bu yaşta nasıl at süreceğimi de merak edersin, değil mi?”

Evet niyetine başımı salladım.

“Bir delikanlı atıyla gelecek, beni terkisine alıp götürecek.”

Biraz daha oturduk. Nal seslerini duyunca konuğumuz kalktı, ikimizi de öptü, ayaküstü vedalaştık, ardından birlikte sokağa çıktık.

Kapının önündeki bembeyaz küheylan durduğu yerde duramıyor, bir yandan yelesini sağa sola savururken bir yandan da kişneyip yeri eşeliyordu.

Bıyıklı, yelekli, şalvarlı süvari bizi görmezden gelerek seslendi, “Gelin mi babam?” Ardından Yaşar Usta’yı elinden sıkıca tutup bir hamlede terkisine oturttu.

Atın görüntüsü yeni çökmeye başlayan karanlığın içinde yok olana kadar arkalarından baktık. Karım kulağıma fısıldadı, “Memet’ti değil mi götüren?” Cevap vermedim.

Sonra? Sonra salona döndük ve biraz ağladık.

.

Caner Fidaner